ریسک‌های پوشش ریسک

پول و سرمایه بسیار ترسو هستند و در جایی آرام میگیرندکه آینده قابل پیش بینی داشته باشد.

ریسک و مدیریت ریسک

پیش از آنکه ریسک را بشناسیم و در مورد آن بیشتر بدانیم، لازم است بدانیم ریسک چه چیزی نیست تا بهتر بتوانیم ریسک را بشناسیم.

ریسک چی نیست؟

واژه های خطر و بحران گاهی معادل ریسک در نظر گرفته می شود که صحیح نیست یا بهتر است گفته شود که کافی نیست.

وقتی از واژه خطر استفاده میکنیم به نظر میرسد در مورد موضوعی منفی که عواقب بدی برای ما خواهد داشت، صحبت میکنیم و بحران، تداعی کننده شرایطی بدتر از خطر است، در حالی که منظور از ریسک، صرفا نا اطمینانی است نه لزوماً اتفاقی منفی.

ریسک چی هست؟

ریسک بعنی نمیدونم سود میکنم یا ضرر، یا حتی چقدر سود میکنم یا چقدرضرر میکنم.

اگر بین چیزی که فکر میکنیم روی خواهد داد و آنچه واقعا روی می دهد، تفاوتی وجود داشته باشد، چه این تفاوت به نفع ما باشد چه به ضرر ما، با ریسک مواجه هستیم. در حقیقت زمانی که با ریسک مواجه هستیم خطر و فرصت را همزمان در کنار هم داریم هم این امکان وجود دارد که با عواقب بدی مواجه بشیم هم این فرصت را داریم که به چیزی بهتر از آنچه تصور میکنیم دست پیدا کنیم.

چرا ریسک وجود دارد؟

هدف از سرمایه گذاری، کسب بازده است. همانگونه که در مقاله بازدهی توضیح داده شد، بین بازدهی واقعی و بازدهی مورد انتظار تفاوت زیادی وجود دارد.

میخوام مقاله بازدهی را مطالعه کنم

بازدهی مورد انتظار از سرمایه گذاری در انواع دارایی ها، گاهی کم و گاهی زیاد است. اما این اختلاف ها از کجاست؟ چرا ما حاضریم در ازای دریافت 14درصد بازدهی، 10 میلیون تومان را در بانک سپرده گذاری کنیم و یا در ازای دریافت 20 الی 23 درصد بازدهی، اسناد خزانه و اوراق مشارکت خریداری می کنیم اما زمانی که همین پول را در بورس سرمایه گذاری می کنیم توقع داریم بازدهی بیشتر از 30 درصد را بدست بیاوریم؟

علت این تفاوتها چیست؟

اگر تمایل دارید در مورد اسناد خزانه و اوراق مشارکت بیشتر بدونید به لینک زیر مراجعه بفرمایید.

محصول صوتی “سرمایه گذاری بدون ریسک“

اگر ما پول خود را در بانک سپرده گذاری کنیم و یا اوراق مشارکت و اسناد خزانه خریداری کنیم، میتوانیم میزان بازدهی واقعی را با کمترین انحراف پیش بینی کنیم بنابراین، طبق تعریف ریسک، می توانیم بگوییم ریسکِ سپرده گذاری در بانک و یا سرمایه گذاری در اسناد خزانه و اوراق مشارکت صفر و یا بسیار کم است. در ادبیات مالی به بازدهی ناشی ازسرمایه گذاری در دارایی بدون ریسک مثل سپرده گذاری در بانک و یا خرید اوراق مشارکت و اسناد خزانه، “بازدهی بدون ریسک” گفته می شود.

در شرایط عادی و نرمال، اگر شما بپذیرید در پروژه ای سرمایه گذاری کنید که احتمال تحقق یافتن پیش بینی ها کمتر از 100% باشد، خیلی بعید است که به همان بازدهی بدون ریسک قانع باشید. هر فرد عاقل و اقتصادی ای، ترجیح میدهد در ازای قبول ریسک، بازدهی بیشتری نسبت به “بازدهی بدون ریسک” دریافت کند.

بنابراین می توان گفت زمانیکه در پروژهای ریسکی سرمایه گذاری می کنید نرخ بازدهی مورد انتظار برابر است :

نرخ بازدهی مورد انتظار = نرخ بازدهی بدون ریسک + X

هر اندازه ریسک (احتمال عدم تحقق پیش بینی) بیشتر باشد، میزان X بیشتر خواهد بود یا به عبارت دیگر، فرد سرمایه گذار توقع بازدهی بیشتری خواهد داشت به میزانX، در ادبیات مالی صرف ریسک گفته میشود.

صرف ریسک چیست؟

به مبلغِ بازدهیِ بیشتری که نسبت به “بازدهی بدون ریسک” توقع داریم، صرف ریسک گفته می شود. به عبارت دیگر، صرف ریسک، پاداشی است که هر سرمایه گذار انتظار دارد به ازای پذیرش ریسک به او تعلق بگیرد.

به طور خلاصه، در شرایط عادی، “بازدهی مورد انتظار” برایر است با بازدهی سرمایه گذاری در پروژه های بدون ریسک بعلاوه پاداشِ پذیرش ریسک و هر چه ریسکی که پذیرفتی بیشتر باشد، صرف ریسک نیز بیشتر خواهد بود.

اما، آیا همیشه شرایط عادی و نرمال است؟ آیا همیشه سرمایه گذاران عاقلانه عمل میکنند؟ نه لزوماً.

بسیاری از سرمایه گذاران عاقلانه عمل نمیکنند و در ازای پذیرش ریسک بیشتر، صرف ریسکی را مطالبه نمیکنند.

برخورد سرمایه گذاران در مواجهه با ریسک چگونه است؟

همانگونه که در بخشهای قبل توضیح داده شد، در شرایط عادی، زمانی که سرمایه گذار، در پروژه های ریسکی سرمایه گذاری می کند، توقع دارد بازدهی بیشتری نسبت به “بازدهی بدون ریسک” دریافت کند، به زبان ساده تر پروژه های ریسکی را جریمه میکند. به چنین فردی، اصطلاحا ریسک گریز گفته می شود.

پول و سرمایه بسیار ترسو هستند و در جایی آرام میگیرندکه آینده قابل پیش بینی داشته باشد.

درشرایط غیر نرمال چطور؟

درشرایط غیر نرمال، زمانی که سرمایه گذار، در پروژه های ریسکی سرمایه گذاری می کند، توقع ندارد بازدهیِ بیشتری نسبت به “بازدهی بدون ریسک” دریافت کند، از آنجایی که برای عده ای از سرمایه گذاران ریسک، موضوع جذابی است و همین که در پروژه هایی حضور دارند که هر کسی آن را قبول نمیکند و کار جدید و تازه ای است برایشان کافی است و دیگر توقع دریافت جایزه به عنوان “صرف ریسک” را ندارند. به این دسته از سرمایه گذاران سرمایه گذاران، ریسک پذیر گفته میشود.

دسته سومی هم از سرمایه گذاران وجود دارند که کاملا بدون توجه به احتمال تحقق پیش بینی ها، سرمایه گذاری میکنند آنها صرفا بر اساس پیش بینی اعلام شده برای نرخ بازدهی نسبت به سرمایه گذاری اقدام میکنند. به این دسته از افراد ، بی توجه به ریسک گفته میشود.

فرد سرمایه گذار ریسک پذیر و ریسک گریز چه کسی نیست؟

ریسک‌پذیری و ریسک گریزی به معنای به استقبال ریسک رفتن و از ریسک فراری بودن نیست.

بلکه ریسک گریزی به این معناست که افراد ریسک گریز در ازای پذیرش یک واحد ریسک بیشتر، بازدهی بیشتری نسبت به یک واحد ریسک پذیرفته شده ی قبلی توقع دارند.

و ریسک پذیری به این معناست که افراد ریسک پذیر در ازای پذیرش یک واحد ریسک بیشتر، بازدهی کمتری نسبت به یک واحد ریسک پذیرفته شده قبلی توقع دارند.

سه نمودار زیر، رابطه پذیرش ریسک و بازدهی مورد انتظار را برای سرمایه گذاران ریسک گریز (Risk -averse)، سرمایه گذاران ریسک پذیر (Risk lover) و سرمایه گذاران بی توجه به ریسک یا ریسک خنثی (Risk – neutral) را نشان میدهد

نمودار بازدهی مورد انتظار فرد ریسک گریز

نمودار بازدهی مورد انتظار فردا ریسک‌پذیر

نمودار بازدهی مورد انتظار فردی که نسبت به ریسک‌های پوشش ریسک ریسک بی تفاوت است

محاسبه ریسک

در آمار، نوسانات و انحراف از میانگین را به کمک واریانس محاسبه می‌کنند و جذر آن را انحراف معیار می‌نامند بنابراین در ادبیات مالی نیز انحراف از بازدهی مورد انتظار را با کمک واریانس محاسبه می‌کنند برای آشنایی بیشتر با شیوه محاسبه به کتابهای مدیریت مالی مراجعه نمایید.

ریسک پذیری بهتر است یا ریسک گریزی؟

سرمایه‌گذار حرفه‌ای و عاقل به دنبال کسب بازدهی است اما این نکته را نیز در نظر دارد که…

پول و سرمایه بسیار ترسو هستند و در جایی آرام میگیرندکه آینده قابل پیش بینی داشته باشد.

بنابراین زمانی، ریسکِ بیشتری را قبول میکند که انتظار داشته باشد در ازای آن، بازدهی بیشتری را دریافت خواهد کرد. بنابراین می‌توانیم بگوییم سرمایه‌گذار حرفه‌ای و عاقل، ریسک گریز است و در پروژه‌های سرمایه‌گذاری می‌کند که

ریسک کمتر و بازدهی مورد انتظار بالاتری داشته باشد.

انواع واکنش در برابر ریسک

ازآنجایی که همه ی سرمایه گذاران (ریسک پذیر، ریسک گریز و بی توجه به ریسک) در همه امور مختلف زندگی با ریسک مواجه هستند، به طور کلی دو نوع واکنش در برابر ریسک از خود نشان می دهند:

1. اجتناب از ریسک
2. پذیرش ریسک و تلاس برای مدیریت آن

مدیریت ریسک چگونه است؟

مدیدریت ریسک با انتخاب یک استراتژی از بین استراتژی زیر انجام می شود. اما پیش از انتخاب استراتژی باید این نکته در نظر گرفته شود که ….

هدف از مدیریت ریسک، کسب بازدهی نیست بلکه هدف کنترل نوسان و ریسک است.

استراتژی های مدیریت ریسک

الف. انتقال ریسک

د.کنترل یا اداره ریسک

ه.حذف یا کاهش ریسک

در ادامه با هر یک از استراتژی ها بیشتر آشنا می شویم

الف. انتقال ریسک

همانگونه که در بخش های قبلی توضیح داده شد، هر فردسرمایه گذار به قصد کسب بازده، سرمایه گذاری میکند اگر گزینه سرمایه گذاری، ریسکی باشد و فرد سرمایه گذار از استراتژی “انتقال ریسک” استفاده کند، در اصل کلیه منافع و مضرات حاصل از سرمایه گذاری را به فرد یا نهاد دیگری منتقل میکند مانند زمانی که از انواع بیمه نامه ها استفاده میکند.

زمانی که ریسک سرمایه گذاری بسیار بالاست ، انتخاب این استراتژی بهترین استراتژی خواهد بود.

ب.پوشش ریسک

یکی دیگر از راههای “مدیریت ریسک” استفاده از ابزار های نوین مالی و استفاده از ابزارهایی است که توسط مهندسان مالی طراحی شده است. برای آشنایی بیشتر با ابزارهای مهندسی مالی به لینک زیر مراجعه بفر مایید

آشنایی با مهندسی مالی

زمانیکه افراد برای ادامه کسب و کار خود به مواد اولیه ، ارز و یا هر چیز دیگری نیاز داشته باشند که در آینده احتمال نوسان قیمت زیادی داشته باشد، از “استراتژی پوشش ریسک” استفاده میکنند.

ج.تسهیم ریسک

استراتژی “تسهیم ریسک” بسیار شبیه به “استراتژی انتقال ریسک” است به این تفاوت که در انتقال ریسک، کلیه ریسک به دیگران منتقل میشود وخود سرمایه گذار از مزایا و مضرات پذیرش ریسک منفعت و ضرری را نمی برد اما در استراتژی “تسهیم ریسک”، خود نیز دربخشی از ریسک، مزایا و مضرات با دیگران شریک می شود.

د.کنترل یا اداره ریسک

ساده ترین شیوه مدیرت ریسک، “کنترل و اداره ریسک” است . استراتژی “کنترل و اداره ریسک” به این صورت است که فرد، ریسک را می پذیرد و با فعالیت هایی مانند سرمایه گذاری در دارایی های بدون ریسک و یا انبار کردن مواد اولیه موردنیاز، خود را دربرابر نوسانات قیمت، ایمن میکند یا از ابزارهای فیزیکی مثل نصب دوربین کنترل نامحسوس و … استفاده میکند.

ه.حذف یا کاهش ریسک

استراتژی “حذف و کاهش ریسک” بسیار شبیه به استراتژی “پوشش ریسک” است، با این تفاوت که در پوشش ریسک، مدیریت ریسک با کمک ابزار های نوین و مهندسی مالی انجام میشود اما در استراتژی “حذف و یا کاهش ریسک”، مدیریت ریسک با سرمایه گذاری در سایر دارایی های فیزیکی و مالی انجام می شود.

به عبارت دیگر، زمانی که سرمایه گذار پرتفوی تشکیل میدهد، در حقیقت برای “کاهش و یا حذف ریسک” تلاش می کند.

انواع ریسک

از آنجایی که ریسکها بسیار متنوع هستند و در عین حال با هم ارتباط متقابل دارند، دسته بندی های زیادی برای آنها درنظر ریسک‌های پوشش ریسک گرفته میشود:

1. دسته بندی ریسک به لحاظ بیمه
2. دسته بندی ریسک از نظر بانک جهانی
3. دسته بندی ریسک به لحاظ ریسک های اصلی و فرعی
4. دسته بندی ریسک با توجه به ساختار ترازنامه

دسته بندی ریسک به لحاظ بیمه

در ابتدای این مقاله گفته شد ریسک، بحران و یا خطر نیست بلکه نا اطمینانی است نه لزوماً اتفاقی منفی. ریسک یعنی نمیدونم سود میکنم یا ضرر میکنم یا حتی چقدر سود میکنم یاچقدرضرر میکنم. بناراین می توان گفت ریسک هم زمان هم شرایط منفی را پوشش را میدهد هم شرایط مثبت را. در دسته بندی ریسک به لحاظ ریسک، دو بخش شرایط منفی و مثبت از هم جدا میشوند.

به عبارت دیگر دسته بندی ریسک به لحاظ بیمه عبارتست از :

1. ریسکهای خالص که فقط جنبه منفی رویدادهای محتمل را درنظر میگیرند مانند زیان، آتش سوزی ، سیل و …
2. ریسک های سفته بازی که ناشی از تبادل یا معامله بین اشخاص است که شامل جنبه های مثبت و منفی می شود مانند نرخ ارز و …

دسته بندی ریسک از نظر بانک جهانی

طبق نظر بانک جهانی، ریسک ها به دو دسته ریسکهای مالی و ریسکهای غیر مالی قابل دسته بندی هستند:

دسته بندی ریسک به لحاظ ریسک های اصلی و فرعی

طبق دسته بندی ریسک های اصلی و فرعی، ریسک ها قابل تفکیک نیستند. بلکه صرفا ریسکها روی هم اثر می گذارند. به عنوان مثال، پس از وقوع حادثه 11 سپتامبر، سقوط بازار های سرمایه را تجربه کردیم که این امر منجر به کاهش ارزش دارایی ها و عدم ایفای تعهدات فعالان اقتصادی شد.

دسته بندی ریسک با توجه به ساختار ترازنامه بانکها

همانگونه که اطلاع دارید وظیفه اصلی بانک، جمع آوری سپرده ها ی مردمی و ارائه وام به متقاضیان وام است و از محل مابه التفاوت نرخ سودی که به سپرده ها پرداخت می شود و نرخ بهره ای که از دریافت کنندگان وام دریافت می شود، سود کسب میکند. بنابراین ساختار ترازنامه بانک با سایر نهادهای مالی متفاوت است.

قسمت اعظم سمت راست یا به عبارت بهتر دارایی های بانک ها عبارتند از : وام های پرداختی به وام گیرندگان

قسمت اعظمِ بخشِ بالایی سمت چپ یا به عبارت بهتر بدهی های بانک ها عبارتند از سپرده گذاری مردم و شرکتها در بانک

اگر با ترازنامه آشنا نیستید به لینک زیر مراجعه کنید.

ترازنامه چیست؟

1. بنابراین یکی از مهمترین ریسکهایی که بانکها درمعرض آن قرار دارند، عدم تطابقِ زمانِ دریافت سود از وام گیرندگان و زمان پرداخت سود به سپرده های بانکی است.
2. ریسکِ مهم دیگری که بانکها و حتی سایر شرکتها درمعرض آن قرار دارند، ریسک معاملات است که ناشی از ترکیب سرمایه گذاری ها و معاملات بانک/ شرکت است مانند ریسک بازار و نوسانات ارز و …

چطوری ریسک محاسبه می شود؟

اگر دوست دارید با روش های محاسبه ریسک آشنا بشید و یا دوست دارید اطلاعات جامع تری در مورد ریسک بدست بیارید، در دوره مدیریت ریسک شرکت کنید.

اطلاعات بیشتر در اینستاگرام

www.instagram.com/royaderakhshani

خلاصه

1. در این مقاله در مورد تعریف ریسک صحبت کردیم و گفتیم ریسک با خطر و بحران متفاوت است، وقتی از واژه خطر استفاده میکنیم بعنی موضوعی منفی که عواقب بدی برای ما خواهد داشت و بحران نیز تداعی کننده شرایطی بدتر از خطر است، در حالی که منظور از ریسک، صرفا نااطمینانی است نه لزوماً اتفاقی منفی.
2. از آنجایی که هدف اصلی سرمایه گذاران، کسب بازدهی است، فرد سرمایه گذار زمانی حاضر است در پروژه های ریسکی سرمایه گذاری کند که انتظار داشته باشد بازدهی بیشتری نسبت به بازدهی بدون ریسک دریافت کند.
3. در مورد برخوردسرمایه گذاران در مورد ریسک صحبت کردیم و گفتیم سرمایه گذاران به سه دسته ریسک پذیر و ریسک گریز و بی تفاوت نسبت به ریسک دسته بندی می شوند.
4. در مورد مدیریت ریسک و اتخاذ استراتژی مناسب در مواجه با ریسک صحبت کردیم
5. درنهایت هم درمورد انواع ریسک و دسته بندی های ریسک از منظر های گوناگون صحبت کردیم.

درخشان باشید و بدرخشید

رویا درخشانی هستم، دانشجوی دکتری مدیریت مالی ، تحلیلگر بازارهای مالی و سرمایه و مدرس دانشگاه.

ایران، تهران، پاسداران

آموزش های رایگان

ثبت نام

[mailerlite_form form_id=5] برای اطلاع از آموزشهای رایگان، سمینارها و محصولات ، ایمیل خود را وارد نمایید.

تعیین نسبت بهینۀ پوشش ریسک قراردادهای آتی سکه: رهیافت مقایسه‌ای

هدف این پژوهش، محاسبۀ نسبت بهینۀ پوشش ریسک قرارداد آتی سکۀ بهار آزادی با استفاده از روش‌های مختلف اقتصادسنجی و مقایسۀ کارایی نتایج آنها با یکدیگر است. الگو‌های استفاده‌شده عبارت است از OLS، VAR، VECM که نسبت بهینۀ پوشش ریسک را به‌صورت ایستا و ثابت در طول زمان تخمین می‌زند و الگو‌های چندمتغیرۀ گارچ شامل CCC-GARCH، DCC-GARCH انگل و DCC-GARCH تز و تسو است که نسبت بهینۀ پوشش ریسک را به‌صورت متغیر در طول زمان تخمین می‌زند. دورۀ زمانی مدّنظر از تاریخ 05/09/1387 تا 11/03/1394 است و در این بازه از قیمت‌های نقدی و آتی سکۀ بهار آزادی استفاده شده است. برای افزایش همبستگی بین بازده‌های آتی و نقدی در محاسبۀ نسبت بهینۀ پوشش ریسک علاوه بر بازده روزانه از بازده هفتگی نیز استفاده‌ شده است. درنهایت، مقایسۀ معیار کارایی برای الگو‌های مختلف نشان می‌دهد استفاده از الگو‌های چندمتغیرۀ گارچ در بازده‌های روزانه، عملکرد بهتری دارد؛ اما در بازده‌های هفتگی این الگو­ها، کارایی بیشتری نسبت به الگو‌های ایستا نمی‌تواند حاصل کنند.

کلیدواژه‌ها

20.1001.1.23831170.1396.5.3.13.1

عنوان مقاله [English]

Determining the Optimal Hedge Ratio of Gold Coin Futures; A Comparative Approach

نویسندگان [English]

• S. Babak Ebrahimi 1
• Ali Tasbihi 2

1 Assistant Professor at the Department of Financial Engineering, Faculty of Industrial Engineering K.N.Toosi University of Technology, Tehran,Iran

2 MSc Student, Department of Financial Engineering, Faculty of Industrial Engineering K.N.Toosi University of Technology, Tehran, Iran

چکیده [English]

The aim of this study is to calculate the optimal hedge ratio of gold coin future contrasts with different econometric methods and compare their hedging effectiveness with each other. Used models are OLS, VAR and VECM that estimate the hedge ratio to be static over the time and multivariate GARCH models that estimate the hedge ratio to be vary over the time. The studied time period was from Tuesday, November 25, 2008 to Monday, June 01, 2015 and we have used the future and spot prices of gold coin in this period. To increase the correlation between future and spot returns we have calculated the optimal hedge ratio with weekly returns in addition to daily returns. Finally, the comparisons show that the use of multivariate GARCH models leads to better performance in daily returns but in weekly returns, static models have better results.

کلیدواژه‌ها [English]

• Hedge ratio
• Minimum variance
• Future contracts
• Hedge effectiveness
• Multivariate GARCH models

اصل مقاله

مقدمه

سکۀ بهار آزادی یکی از مسکوکات طلای قانونی در جمهوری اسلامی ایران است که در مقایسه با سایر دارایی‌ها (نظیر املاک و مستغلات) خاصیت نقدشوندگی بسیار زیادی دارد؛ از این‌رو، ریسک ناشی از نوسان‌های قیمت سکۀ طلا ازجمله مقولاتی است که ذهن بسیاری از فعالان اقتصادی این حوزه را به خود مشغول کرده است. به‌دلیل نوع دارایی از لحاظ سرمایه‌ای (غیرمصرفی) بودن و به‌تبع آن، نوسان ذاتی قیمت دارایی‌های سرمایه‌ای (به‌دلیل فعالیت‌های سفته‏بازی بر آن) و نیز ارتباط مستقیم قیمت سکه با چندین مؤلفۀ به‌شدت متغیر مانند قیمت جهانی طلا، نرخ ارز، سیاست‌های کنترل بازار بانک مرکزی، بازده بازار‌های رقیب و عوامل دیگر، این کالا همواره نوسان قیمت در خور توجهی دارد و لزوم به‌کارگیری استراتژی برای پوشش نوسان‌های قیمت آن، روزبه‌روز بیشتر احساس می‌شود. ابزارهای مالی مختلفی مانند بیمه‏نامه، قرارداد تحویل آینده (سلف)، قراردادهای سواپ [1] ، قراردادهای اختیار معامله [2] و همچنین قراردادهای آتی [3] برای رسیدن به هدف کاهش رویارویی با ریسک استفاده می‌شوند. در این میان، مشتقات مالی، نقش ویژه‌ای در تعیین استراتژی پوشش ریسک ایفا می‌کنند. ازجمله مشتق‌های مالی که در این زمینه کاربرد دارند، قرارداد‌های آتی و قرارداد‌های اختیار معامله و قراردادهای سلف هستند. در این میان، ساده‌ترین و مشهورترین ابزار پوشش ریسک، استفاده از قرارداد آتی است. ریسک‌های مختلفی را با استفاده از قرارداد آتی می‌توان کاهش داد که از آن جمله به ریسک کالا، ریسک اعتباری، ریسک نرخ ارز، ریسک نرخ بهره، ریسک سهام و غیره می‌توان اشاره کرد. قرارداد آتی، توافق‌نامه‌ای مبنی بر خرید و فروش یک دارایی در زمان معین در آینده و با قیمت مشخص است؛ به‌عبارت‌دیگر، در بازار آتی، خرید و فروش دارایی پایۀ قرارداد براساس توافق‏نامه‌ای انجام می‌شود که به قرارداد استاندارد تبدیل‌ شده است و در آن به دارایی با مشخصات خاصی اشاره می‌شود. در این حالت، چنانچه فرد به هر دلیلی، کاهش قیمت را نامطلوب بداند، در بازار معاملات آتی، موقعیت فروش را باید اتخاذ کند که در آن صورت، مقدار معینی از دارایی پایه را در آینده با قیمت مشخص باید به خریدار تحویل دهد. دو طرف قرارداد آتی به‌طورمعمول به دو گروه پوشش‏دهندگان ریسک و سفته‌بازان تقسیم می‌شوند. پوشش‏دهندگان ریسک از مواجه‏شدن با تغییرات نامطلوب قیمت دارایی‌ها پرهیز می‌کنند و می‌کوشند ریسک حاصل از نوسان قیمت را به حداقل برسانند؛ در حالی‌ که سفته‌بازان به استقبال ریسک می‌روند. نقش سفته‌بازان به‌عهده‌گرفتن ریسکی است که پوشش‏دهندگان نمی‌خواهند آن را به عهده بگیرند.

اشخاصی که نوسان قیمت برای آنها نامطلوب است، با بهره‏گیری از قرارداد آتی، استراتژی‌های متعددی را برای پوشش ریسک می‌توانند اتخاذ کنند. یک استراتژی به‌ظاهر مناسب این است که فرد به میزان دارایی‌ای که قصد پوشش ریسک نوسان قیمت آن را دارد، موقعیت تعهدی در بازار قرارداد آتی اتخاذ کند که به آن استراتژی پوشش ریسک ساده گفته می‌شود. مطالعات متعدد نشان می‌دهد این استراتژی برای پوشش ریسک لزوماً کارآمد نیست؛ زیرا استراتژی پوشش ریسک ساده نسبت پوشش ریسک [4] را یک در نظر می‌گیرد که در تمام شرایط بهینه نیست. نسبت بهینۀ پوشش ریسک عبارت‌ است از نسبت حجم موضع معاملاتی قراردادهای آتی به مقدار ریسکی که در معرض آن است؛ به‌عبارت‌دیگر، نسبت بهینۀ پوشش ریسک، تعیین‏کنندۀ تعداد قراردادهای آتی است که فرد باید برای مقابله با نوسان قیمت‌ها در برابر یک قرارداد نقدی نگهداری کند. اکنون، پرسشی که پیش می‌آید این است که از چه تعداد قرارداد آتی برای پوشش ریسک نوسان‌های قیمت سکه باید استفاده شود.

مبانی نظری

نسبت بهینۀ پوشش ریسک را در سال 1960 برای نخستین بار، جانسون [5] براساس نظریۀ نوین سبد سرمایه‌گذاری با معیار حداقل ریسک معرفی کرد [13]. ادرینگتون [6] (1979) اولین کسی بود که از روش حداقل مربعات معمولی [7] برای تخمین نسبت بهینۀ پوشش ریسک با استفاده از قیمت‌های قرارداد آتی استفاده کرد [6]. کاهل و تومک [8] (1983) از روش میانگین واریانس [9] برای ایجاد توازن بین بازده و ریسک استفاده کردند [15]. هاوارد و آنتونیو [10] (1984) نسبت بهینۀ پوشش ریسک شارپ را معرفی کردند [11]. آنها با هدف حداکثرکردن تابع مطلوبیت به ‌جای حداقل‌کردن ریسک موفق به محاسبۀ نسبت بهینۀ پوشش ریسک شدند. جانکوس و لی [11] (1985) کاربرد چهار روش مختلف پوشش ریسک شامل حداکثرسازی سود، حداقل‌سازی واریانس، حداکثرسازی مطلوبیت و الگویی با فرض حذف فرصت‌های آربیتراژ را بررسی کردند [14]. بولرسلو [12] (1986) الگوی گارچ [13] را برای براساس ویژگی دسته‌بندی نوسان‌های سری‌های زمانی مالی در طول زمان ارائه کرد [2]. تا پیش از معرفی این روش‌ها، نسبت پوشش ریسک به‌صورت یک مقدار ثابت و ایستا در طول دورۀ پوشش ریسک در نظر گرفته می‌شد. بیلی و می‌یرز [14] (1991) نسبت بهینۀ پوشش ریسک را برای شش کالا در ایالات ‌متحده با استفاده از الگوی گارچ دومتغیره محاسبه کردند [1]. آنها برای نخستین بار، نسبت بهینۀ پوشش ریسک را به‌صورت متغیر با زمان در نظر گرفتند. گوش [15] (a1993) الگوی حداقل مربعات معمولی را با الگوی تصحیح خطا [16] با استفاده از داده‌های شاخص‌های S&P500، Dow Jones، NYSE مقایسه کرد [9]. علاوه بر آن، گوش (b1993) استراتژی‌های پوشش ریسک را در بازارهای فرانسه، بریتانیا، آلمان و ژاپن بررسی کرد و نتیجه گرفت نتایج به‌دست‌آمده با استفاده از الگوی تصحیح خطا بهتر از نتایج الگوی OLS هستند [10]. پارک و سویتزر [17] (1995) قرارداد آتی شاخص‌های S&P 500 و Toronto 35 را بررسی کردند [20]. نتایج این مطالعات نشان‌دهندۀ برتری الگو‌هایی است که نسبت پوشش ریسک را به‌صورت متغیر با زمان محاسبه می‌کند. درمقابل، بیستروم [18] (2003) [4]، لین و همکاران [19] (2002) [17]، موسا [20] (2003) [18]، کوپلند و ژو [21] (2010) [5] و تعدادی از منتقدان معتقد بودند محاسبۀ نسبت پوشش ریسک از روش OLS نسبت به روش‌های پیچیده‌تر برتری دارد. آنها همچنین به این نکته اشاره کردند که از منظر هزینه و فایده، روش‌های پیچیدۀ متغیر با زمان به‌دلیل تحمیل هزینۀ معاملاتی اضافی با کاهش کارایی مواجه می‌شوند. وانگ و سو [22] (2010) ثبات نسبت بهینۀ پوشش ریسک را برای شاخص سهام کشورهای ژاپن، هنگ کنگ و کره برای دورۀ زمانی بحران مالی و پیش از آن محاسبه کردند [25]. کریشان [23] (2011) کارایی پوشش ریسک را برای قرارداد آتی شاخص‌های ‌S&P500، CNX و Nifty محاسبه کردند [21]. وانگ [24] و همکاران (2014) روش نسبت پوشش ریسک حداقل‌کنندۀ واریانس روند زدایی‌شده را ارائه کردندکه توانایی اندازه‌گیری نسبت بهینۀ پوشش ریسک را در بازه‌های مختلف زمانی دارد [24]. مشاهدات آنها نشان می‌دهد نسبت پوشش ریسک محاسبه‌شده و کارایی پوشش ریسک مرتبط با آن در بازه‌های مختلف زمانی متفاوت است که این ویژگی می‌تواند پاسخگوی نیاز افراد با افق سرمایه‌گذاری متفاوت باشد. ژو [25] (2015) نسبت پوشش ریسک را برای شاخص صندوق سرمایه‌گذاری مستغلات در چهار کشور توسعه‌یافته (استرالیا، اروپا، ژاپن و ایالات‌متحده) محاسبه کرد [26]. نتایج تحلیل برون‌نمونه‌ای نشان داد در محاسبۀ نسبت پوشش ریسک، روش‌های پیچیدۀ متغیر بازمان مانند روش‌های گارچ چندمتغیره لزوماً به نتایج بهتر در مقابل روش‌های ایستا منجر می‌شوند. درنهایت، نظر واحدی مبنی بر برتری یکی از روش‌های محاسبۀ نسبت پوشش ریسک بین پژوهشگران وجود ندارد. لین و همکاران [26] (2016) اثربخشی نسبت بهینۀ پوشش ریسک 20 کالا مختلف را بررسی کردند [16]. پژوهش آنها نشان داد در استفاده از داده­های روزانه، نسبت پوشش ریسک متناسب با توزیع بازده نقدی کالا­­ها تغییر می­کند.

برای استخراج نسبت بهینۀ پوشش ریسک درابتدا، باید یک تابع هدف، معرفی و با بهینه‌کردن آن نسبت بهینۀ پوشش ریسک استخراج شود. براساس این، نسبت بهینۀ پوشش ریسک به دو گروه اصلی روش‌های حداقل‌کنندۀ ریسک و روش‌های حداکثرکنندۀ مطلوبیت تقسیم‏بندی می‌شود. در روش‌های حداقل‌کنندۀ ریسک نسبت پوشش ریسک با تعریف یک معیار برای اندازه‏گیری ریسک و حداقل‌کردن آن استخراج می‌شود. معیارهای مختلفی برای اندازه‏گیری ریسک وجود دارد که ازجملۀ آنها واریانس، ارزش در معرض ریسک [27] ، ضریب جینی تعمیم‏یافته نسبت به میانگین [28] و شبه‌تعمیم‏یافته [29] را می‌توان نام برد که با حداقل‌کردن آن نسبت پوشش ریسک به دست می‌آید. محدودیت اصلی روش‌های حداقل‌کنندۀ ریسک این است که بازده مدّنظر را نادیده می‌گیرند؛ اما واقعیت این است که در سبد دارایی علاوه بر ریسک باید به بازده نیز توجه کرد. روش‌های حداکثرکننده به مطلوبیت ریسک و بازده سبد دارایی به‌طور هم‌زمان توجه می‌کنند. از مهم‌ترین روش‌های حداکثرکنندۀ مطلوبیت به نسبت شارپ [30] ، روش میانگین-واریانس، ضریب میانگین- [31] MEG و میانگین- [32] GSV و روش حداکثر مطلوبیت مدّنظر می‌توان اشاره کرد.

صکوک منفعت و پوشش ریسکهای مترتب بر آن

یکی از نوآوریهای دههی اخیر در عرصه بحثهای پولی و مالی اسلامی، انتشار انواع اوراق بهادار اسلامی
است براساس عقدهای اسلامی طراحی شدهاند و جایگزین مناسبی برای اوراق بهادار ربوی به ویژه اوراق قرضه
شمرده میشوند. این مقاله به بررسی چگونگی انتشار اوراق منفعت، تبیین انواع ریسک های مترتب بر این اوراق و
ذینفعان آن و ارائه راهکارهای مدیریت، کاهش و یا پوشش ریسک این اوراق می پردازد و انتظار بر آن است تا با
تبیین ابعاد صکوک منفعت به ویژه ریسک این اوراق زمینه انتشار و بهبود این ابزار مالی در کشورهای اسلامی
بیش از پیش فراهم گردد. اوراق منفعت اوراق بهادارقابل معامله ای است که براساس عقود اسلامی منتشر گردیده
و نشاندهنده مالکیت مشاع دارندگان آن بر منافع آینده داراییهای بادوامی است که در ازای پرداخت مبلغی معین
منتقل شده و دارندگان اوراق میتوانند از عین یا معادل مالی منافع بهرهمند گردند. بر اساس یافته های این
پژوهش و مدل ارائه شده جهت عملیاتی شدن این اوراق، ذینفعان یک اوراق بدهی شامل بانی)صاحبان دارایی
بادوام(، مشتریان واقعی و سرمایه گذاران می گردد و اوراق منفعت ابزاری برای کسب بازدهی و پوشش ریسک
هریک از این ذینفعان می باشد. بانی اوراق ریسک فروش منافع آتی دارایی خود، سرمایه گذاران بازدهی مطمئن و
مشتریان واقعی ریسک حق انتفاع از منافع آتی دارایی پایه را با انتشار، سرمایه گذاری و یا خرید اوراق منفعت
پوشش می دهند. هرچند اوراق منفعت در قالب مدل این پژوهش یک ابزار مالی جهت کسب بازدهی و پوشش
ریسک می باشد لیکن همچون هر دارایی مالی دیگری در معرض ریسک های گوناگون همچون ریسک نرخ بهره،
نقد شوندگی، ریسک عملیاتی و . نیز می باشد که راهکارهای پوشش این ریسک ها نیز تا حد امکان ارائه
گردیده است.

اوراق تبعی راه پوشش ریسک های سیستماتیک بازار

مدیر اسبق نظارت بر نهادهای مالی سازمان بورس گفت: با توجه به آنکه سایه ریسک‌های سیستماتیک و اقتصادی بر بازار سهام وجود دارد و همین موضوع باعث نگرانی سرمایه گذاران شده، انتشار اوراق اختیار فروش تبعی مسیر روشن و تضمین شده را در مقابل سرمایه گذاران و سهامداران قرار می دهد تا آنها بدون دغدغه و نگرانی به فعالیت خود و حتی افزایش خرید در بازار اقدام کنند.

راضیه صباغیان مدیر اسبق نظارت بر نهادهای مالی سازمان بورس در گفت‌وگو با شهر بورس، درباره انتشار اوراق تبعی از سوی هلدینگ های بزرگ به منظور حمایت از سهام شرکت‎های زیرمجموعه خود، اظهار داشت: با توجه به شرایط فعلی بازار سرمایه، مردم نگران این هستند که با سرمایه گذاری در این بازار مجددا متضرر شوند، اما انتشار اوراق تبعی به نوعی این اطمینان خاطر را به سهامداران می‌دهد که اگر سهم را تا زمان سررسید نگهداری کنند، نه تنها از ارزش آن کم نمی شود، بلکه سودی نیز در زمان سررسید نصیب سهامدار می شود.

وی افزود: بنابراین انتشار اوراق تبعی به سهامداران اطمینان داده و به ثبات بازار نیز کمک می‌کند، چراکه اوراق تبعی بیمه کننده پرتفوی سرمایه گذار است؛ به طوری که با داشتن این اوراق سرمایه گذار می‌داند که حداقل سودی تضمین شده دریافت خواهد کرد.

صباغیان تصریح کرد: این اوراق علاوه بر کارکرد بیمه کردن سهم، با هدف تامین مالی شرکت‌ها نیز منتشر می‌شود. هلدینگ‌های بزرگ در زمان انتشار اوراق تبعی، اختیار خرید از خریدار دریافت می‌کنند. در این صورت مالکیت سهم خود را حفظ کرده و از طریق انتشار این اوراق تامین مالی می‌کنند.

وی ادامه داد: انتشار اوراق تبعی از سوی هلدینگ‌ها مانند این است که آنها وامی با سود مشخص دریافت می‌کنند و در زمان سررسید هم اختیار خرید را اعمال کرده و سهام خود را پس می‌گیرد. درصد عمده‌‎ای از دارایی بسیاری از هلدینگ‌ها به سهام شرکت‌ها اختصاص دارد و آنها نمی‌خواهند مالکیت سهم را از دست بدهند.

مدیر اسبق نظارت بر نهادهای مالی سازمان بورس یادآور شد: هلدینگ‌ها از این طریق از منابع مالی قفل شده استفاده می‌کنند و از رکود خارج می شوند. سرمایه گذار هم این اطمینان را دارد که با سرمایه گذاری صورت گرفته، سود و بازهی تضمین شده به دست می‌آورد.

صباغیان خاطرنشان کرد: انتشار اوراق تبعی علاوه بر ایجاد ثبات و اطمینان به بازار سرمایه به شرکت‌های تولیدی نیز کمک می کند زیرا سرمایه گذاران در شرایط فعلی کشور و با وجود ریسک های سیستماتیک و اقتصادی می‌‎توانند نیازهای نقدینگی خود را پوشش دهند. این اوراق به بهبود ساختار سرمایه شرکت ها کمک می کند و حتما در بهبود تولید و بهبود شرایط اقتصادی کشور و کاهش ریسک سیستماتیک نیز موثر است.

صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟

افرادی که دارایی زیادی دارند یا درآمدشان آنقدر زیاد است که تحمل ضرر را دارند، می‌توانند از صندوق پوشش ریسک یا هج فاند برای سرمایه‌گذاری استفاده کنند. این شیوه از سرمایه‌گذاری ریسک‌های زیادی به همراه دارد، اما وقتی سودآور باشد، چندین برابر سرمایه اولیه را برمی‌گرداند.

• 1) هج فاند چیست؟
• 2) تاریخچه صندوق پوشش ریسک
• 3) ویژگی های صندوق پوشش ریسک
• 4) نمونه های صندوق پوشش ریسک
• 5) مزایای صندوق پوشش ریسک
• 6) معایب هج فاند
• 7) هج فاند در ارز دیجیتال
• 8) سخن پایانی

شرایط زیادی برای پیوستن به هج فاند وجود دارد، که باعث شده است فقط افراد خاصی که به خوبی از ترید و دنیای سرمایه‌گذاری سر در می‌آورند به اجازه ورود به آن داشته باشند. در این مقاله از داموندمگ سعی داریم در مورد این روش سرمایه‌گذاری و ویژگی‌های آن صحبت کنیم.

هج فاند چیست؟

هج فاند (Hedge Fund) یا صندوق پوشش ریسک، به مجموعه‌های سرمایه‌گذاری گفته می‌شود که مدیران آن با استفاده از انواع استراتژی‌ها و بودجه‌ای که از حالت قرضی دارد، سعی می‌کنند در بازار معامله انجام دهند و با شکست متوسط بازده سرمایه‌گذاری سود بیشتری کسب کنند. هج فاندها به عنوان جایگزین سرمایه‌گذاری پرریسک هم درنظر گرفته می‌شوند. این صندوق‌ها عموماً به حداقل سرمایه‌گذاری یا دارایی خالص بالایی نیاز دارند. پس هج فاندها، شرکت‌هایی هستند که سرمایه‌گذاران سرمایه خود را در اختیار آن‌ها قرار می‌دهند تا آن‌ها به کمک استراتژی‌های مختلف سودآوری کنند.

هدف این صندوق‌ها سرمایه‌گذاری در دارایی‌هایی پرریسک است، چرا که در این صورت سود احتمالی به حد زیادی بالا می‌رود و سرمایه‌گذاران می‌توانند چندین برابر سرمایه اولیه خود سود کسب کنند. به همین دلیل گردانندگان صندوق‌ها از بین بهترین معامله‌گران با بالاترین اطلاعات و توانایی تحلیل انتخاب می‌شوند.

تجارت پرخطر

صندوق‌های پوشش ریسک آزاد هستند تا از استراتژی‌های پرریسک‌تر استفاده کنند. قابل ذکر است، آن‌ها اغلب از اهرم استفاده می‌کنند. یعنی از پول قرض گرفته شده برای خرید بیشتر یک دارایی استفاده می‌کنند تا بازده (یا ضرر) بالقوه خود را چند برابر کنند. آن‌ها همچنین در اوراق مشتقه مانند قراردادهای آتی سرمایه گذاری می‌کنند. به طور خلاصه، آن‌ها در انتخاب سرمایه‌گذاری‌هایی که سرمایه‌گذاران محافظه‌کار به آن دست نمی‌زنند، آزادند.

قابل ذکر است که صندوق‌های پوشش ریسک به اندازه صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک توسط کمیسیون بورس و اوراق بهادار تنظیم نمی‌شوند. همانطور که انتظار می‌رود، جذابیت بسیاری از این صندوق‌ها در شهرت مدیران آن‌ها نهفته است، که بسیاری از آن‌ها به عنوان ستاره‌هایی در دنیای سرمایه گذاری هج فاند شناخته می‌شوند.

البته این مدیران همان‌قدر که در کار خود حرفه‌ای هستند دستمزد دریافت می‌کنند. صندوق هج فاند بین 1 تا 2 درصد کارمزد دارایی‌ها و حدود 20 درصد از سود را دریافت می‌کند.

دسته بندی صندوق های پوشش ریسک

هر صندوق برای استفاده از فرصت‌های خاص بازار طراحی شده است. آن‌ها را می‌توان به تعدادی از استراتژی‌های صندوق پوششی گسترده مانند سرمایه‌گذاری رویداد محور و آربیتراژ با درآمد ثابت طبقه بندی کرد و اغلب بر اساس سبک سرمایه‌گذاری مدیر صندوق طبقه‌بندی می‌شوند.

از نظر قانونی، صندوق‌های پوششی اغلب به‌عنوان مشارکت‌های محدود سرمایه‌گذاری خصوصی راه‌اندازی می‌شوند که فقط برای تعداد محدودی از سرمایه‌گذاران معتبر باز هستند و به حداقل سرمایه اولیه زیادی نیاز دارند. سرمایه‌گذاری در هج فاند نقدینگی ندارد زیرا اغلب سرمایه‌گذاران را ملزم می‌کند که حداقل یک سال پول خود را در صندوق نگه دارند. به این مدت زمان دوره قفل گفته می‌شود. برداشت‌ها نیز ممکن است فقط در فواصل زمانی مشخصی مانند سه ماهه یا دو سال یکبار اتفاق بیفتد.

تاریخچه صندوق پوشش ریسک

اولین صندوق پوشش ریسک جهان در سال 1949 توسط شخصی به نام آلفرد وینسلو در استرالیا اتفاق افتاد. او توانست 100 هزار دلار سرمایه جمع‌آوری کند و با استفاده از آن صندوقی به راه بیندازد که هدف آن به حداقل رساندن ریسک از طریق سرمایه‌گذاری بلند مدت با فروش کوتاه مدت سهام بود. این روش اکنون با عنوان صندوق کلاسیک بلند/کوتاه شناخته می‌شود. جونز همچنین از اهرمی برای افزایش بازده صندوق خود استفاده کرد.

از آن زمان تا به حال تغییرات زیادی در کار صندوق‌ها ایجاد شده است تا جایی که اکنون بیش از 16 هزار صندوق پوشش ریسک مشغول به کار هستند.

ویژگی های صندوق پوشش ریسک

تا اینجا متوجه شدیم که صندوق‌های پوشش ریسک هم نوعی صندوق سرمایه‌گذاری هستند، اما مسلماً تفاوت‌هایی بین این دو وجود دارد. این تفاوت‌ها ویژگی‌های کلیدی صندوق هج فاند هستند که در ادامه آن‌ها را معرفی خواهیم کرد:

سرمایه گذاران خاص

هرکسی نمی‌تواند در صندوق پوشش ریسک سرمایه‌گذاری کند. شرایط خاصی وجود دارد که این افراد باید داشته باشند.

• افراد باید بیش از 200 هزار دلار درآمد سالانه داشته باشند که این مقدار برای افراد متأهل به 300 هزار دلار ارتقا می‌یابد. همچنین باید ثابت کنند که در دو سال گذشته این درآمد وجود داشته است و در آینده نیز ادامه خواهد داشت.
• این افراد باید 1 میلیون دلار دارایی خالص به غیر از خانه محل زندگی خود داشته باشند.
• این فرد باید به نوعی به صندوق وابسته باشد، این وابستگی می‌تواند سمت مدیر اجرایی، شریک یا غیره باشد. به هر حال باید شرایط این وابستگی برای او وجود داشته باشد.

هدف از وضع این شرایط این است که افرادی وارد صندوق پوشش ریسک شوند که توانایی مقابله با ریسک‌های بالا را دارند و می‌توانند صندوق را مدیریت کنند.

به کارگیری روش های مختلف

یکی از ویژگی‌های شاخص صندوق‌های پوششی این است که می‌توانند در دارایی‌های مختلفی از ملک تا سهام و ارز سرمایه‌گذاری کنند. در این صندوق‌های به دلیل استفاده مدیران از ابزارهای مالی مشتقه، سودآوری حتی در زمان رکود نیز ادامه دارد.

کارمزد 2 درصدی

پیش‌تر به این موضوع اشاره کوتاهی کردیم. در صندوق‌های پوشش ریسک، ریسک‌های پوشش ریسک یک کارمزد و یک سهم از سود وجود دارد. کارمزد 2 درصد از دارایی را تشکیل می‌دهد و سهم از سود، 20 درصد سود معاملات صندوق است. در بین این دو هزینه کارمزد همیشه وجود دارد، اما سهمی که از سود به صندوق تعلق می‌گیرد تنها در زمانی است که سودی در کار باشد. البته همین 2 درصد هم مبلغ بسیار بالایی است. همانطور که گفتیم ریسک‌های پوشش ریسک سرمایه این صندوق‌ها بالا است و به میلیارد هم می‌رسد، بنابراین اگر یک صندوق 1 میلیارد دلار سرمایه جذب کرده باشد، بدون اینکه کاری از پیش ببرد، 20میلیون دلار کارمزد دریافت می‌کند.

انتظار می‌رود در مجموعه‌هایی که تا این اندازه بودجه و سرمایه رد و بدل می‌شود، نظارت بیشتری وجود داشته باشد، اما چنین نیست. قوانین مختلفی برای رصد بازارهای مالی وجود دارد، اما تقریباً در هیچکدام جایی برای صندوق‌های پوشش ریسک درنظر گرفته نشده است. البته این مورد به این معنی نیست که این روش از نظر مواجهه با کلاهبرداری امن نیست، بلکه منظور این است که هیچ قانونی برای روش سرمایه‌گذاری و دارایی‌های مجاز وجود ندارد.

نمونه های صندوق پوشش ریسک

برخی از نمونه‌های صندوق پوشش ریسک بر اساس کل دارایی تحت مدیریت یا AMU (assets under management) از این قرارند:

• شرکت تحت مدیریت الیوت پل سینگر تا ژوئن 2021 دارای 48 میلیارد دلار در AUM بود. این صندوق که در سال 1977 تأسیس شد، گهگاه به عنوان یک صندوق کرکس (vulture fund) توصیف می‌شود، زیرا دارایی‌های قابل توجهی بر اوراق بهادار پرتنش متمرکز شده است، از جمله بدهی کشورهای ورشکسته. صرف نظر از این، این استراتژی برای چندین دهه موفق بوده است.
• Two Sigma Investments نیویورک که در سال 2001 توسط دیوید سیگل و جان اوردک تأسیس شد، با بیش از 66 میلیارد دلار دارایی تحت مدیریت تا مارس 2021، نزدیک به صدر فهرست صندوق‌های پوششی توسط AUM است. استراتژی سرمایه‌گذاری خاص، به آن اجازه می‌دهد تا همراه با تغییرات در بازار انعطاف داشته باشد.
• یکی از محبوب‌ترین صندوق‌های پوششی، فناوری‌های رنسانس (Renaissance Technologies) جیمز اچ. سیمون است. این صندوق، با 130.7 میلیارد دلار در AUM، در سال 1982 راه‌اندازی شد، اما استراتژی خود را همراه با تغییرات فناوری در سال‌های اخیر متحول کرده است. اکنون، رنسانس به تجارت سیستماتیک مبتنی بر مدل‌های کامپیوتری تمرکز دارد. به لطف این رویکردها، رنسانس توانسته است علی‌رغم آشفتگی‌های اخیر در فضای گسترده‌تر صندوق‌های پوششی، بازدهی خوبی را برای سرمایه‌گذاران فراهم کند.

مزایای صندوق پوشش ریسک

صندوق‌های پوشش ریسک مزایای ارزشمندی نسبت به صندوق‌های سرمایه‌گذاری سنتی دارند. برخی از مزایای قابل توجه آن‌ها عبارتند از:

• استراتژی‌های سرمایه‌گذاری که می‌توانند بازدهی مثبتی را در بازارهای سهام و اوراق قرضه در حال افزایش و کاهش ایجاد کنند
• کاهش ریسک و نوسانات کلی پرتفولیو در پرتفولیوی متوازن
• افزایش بازده
• انواع سبک‌های سرمایه‌گذاری که به سرمایه‌گذاران امکان سفارشی کردن دقیق استراتژی سرمایه‌گذاری را می‌دهد
• دسترسی به برخی از با استعدادترین مدیران سرمایه‌گذاری جهان

معایب هج فاند

• ضرر و زیان می‌تواند به طور بالقوه بزرگ باشد
• نقدینگی کمتر نسبت به صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک استاندارد
• وجوه را برای مدت طولانی قفل می‌کند
• استفاده از اهرم می‌تواند زیان را افزایش دهد

هج فاند در ارز دیجیتال

در بحث ارز دیجیتال نیز هج فاند یا صندوق پوشش ریسک وجود دارد. برخی از این صندوق‌ها فقط بر ارز دیجیتال تمرکز دارند و برخی دیگر نیز یک صندوق معمولی پوشش ریسک هستند که ارز دیجیتال نیز خرید و فروش می‌کنند و این به دلیل همان نظارت محدودی است که پیش‌تر به آن اشاره کردیم. ارزهای دیجیتال خود دارایی‌های پرریسک و پر نوسان هستند و ادغام آن با چنین شیوه معامله‌ای به نظر خطرناک می‌آید.

برخی از صندوق‌های پوشش ریسک مخصوص ارز دیجیتال را در ادامه معرفی خواهیم کرد.

1. Pantera Capital

از نوامبر 2021Pantera Capital 4/6 میلیارد دلار دارایی بلاک چین را مدیریت می‌کند. برای واجد شرایط بودن برای سرمایه گذاری در این صندوق باید بیش از 100 هزار دلار در دسترس داشته باشید. این باعث می‌شود این صندوق برای سرمایه گذاران نهادی یا افرادی با دارایی خالص بسیار بالا دارند بهترین باشد. این شرکت از سال 2013 وجود داشته است، بنابراین به عنوان یک صندوق پوشش ریسک ارزهای دیجیتال نسبتاً قدیمی است.

2. Coin Capital

Coin Capital بیشتر از Pantera Capital برای افرادی که کیف پول کوچک‌تری دارند مناسب است. این صندوق سرمایه‌گذاری در انواع مختلفی از ارز دیجیتال، استارت آپ‌های بلاک چین و پیشنهادات تک سکه سرمایه گذاری می‌کند و بیش از 40 ارز دیجیتال مختلف از جمله اتریوم، لایت کوین، بیت کوین، ریپل و دش را مدیریت می‌کند.

3. Bitcoin Reserve

Bitcoin Reserve یک صندوق سرمایه‌گذاری ارز دیجیتال به نام «صندوق آربیتراژ» را اداره می‌کند. این صندوق به طور همزمان در صرافی‌های مختلف ارز دیجیتال معامله می‌کند تا سعی کند ناکارآمدی‌های بازار را اصلاح کند.

سخن پایانی

بازارهای مالی و شیوه‌های سرمایه‌گذاری آنقدر پیچیده شده و هرروز در حال رشد هستند که می‌توان هزاران صفحه کتاب درباره آن‌ها نوشت و خواند. در این مقاله سعی کردیم به گوشه‌ای از آن یعنی صندوق پوشش ریسک که اصلاً مفهوم جدیدی نیست اشاره کنیم. همانطور که در متن گفتیم این مفهوم یا بهتر بگوییم ابزار معامله از دهه 40 میلاد وجود داشته است، اما هر روز به دلیل رشد تکنولوژی و شیوه‌های مالی جدید پیشرفت کرده است، تا جایی که ارزهای دیجیتال نیز در آن سهمی پیدا کرده‌اند.